به گزارش روابط عمومی بیمارستان ابن سینا شیراز، فاطمه دمیری، مسئول واحد بهداشت محیط این بیمارستان، با اشاره به منشا گسترده ورود آنتی‌بیوتیک‌ها به محیط زیست، گفت: سالانه بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار تن آنتی‌بیوتیک در جهان مصرف می‌شود و تنها حدود ۱۰ درصد از این داروها در بدن تجزیه شده و مابقی به‌طور کامل و بدون تغییر از بدن دفع و از طریق فاضلاب‌های خانگی، بیمارستانی و صنعتی وارد منابع آبی و محیط زیست می‌شوند.

وی افزود: پایداری و تجزیه‌ناپذیری نسبی این ترکیبات دارویی باعث ایجاد اثر تجمعی در محیط‌های پذیرنده شده که این امر خطری بالقوه برای اکوسیستم‌های آبی و میکروارگانیسم‌های موجود در آن به شمار می‌رود.

مسئول واحد بهداشت محیط بیمارستان ابن سینا در تعریف مقاومت آنتی‌بیوتیکی اظهار داشت: مقاومت آنتی‌بیوتیکی به این معناست که میکروب‌های بیماری‌زا، از جمله باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها، با جهش ژنتیکی در برابر داروهایی که برای نابودی آن‌ها طراحی شده‌اند، مقاوم شده و نسل‌های جدیدی ایجاد می‌کنند که مقابله با آن‌ها بسیار دشوار یا غیرممکن است. مهم‌ترین عامل تشدید این پدیده، مصرف خودسرانه و بی‌رویه آنتی‌بیوتیک‌ها است.

دمیری در خصوص عواقب این پدیده هشدار داد و گفت: وقتی آنتی‌بیوتیک‌ها اثر خود را از دست بدهند، شاهد طولانی‌تر شدن دوره بیماری، افزایش موارد بیماری‌های پیچیده و حاد، مراجعات مکرر به پزشک، نیاز به داروهای گران‌قیمت‌تر و قوی‌تر و افزایش مرگ‌ومیر ناشی از عفونت‌های به ظاهر ساده خواهیم بود و این پدیده کل جامعه انسانی را تهدید می‌کند.

وی به باکتری‌های مقاوم‌شده اشاره کرد و افزود: هم اکنون باکتری‌های عامل عفونت‌های پوستی، ادراری، مننژیت، بیماری‌های مقاربتی و عفونت‌های دستگاه تنفسی مانند ذات‌الریه در حال مقاوم شدن هستند که بسیار نگران‌کننده است.

این کارشناس بهداشت محیط در بخشی از گفت‌وگو به روش‌های ناموفق فعلی برای حذف این آلاینده‌ها از آب اشاره کرد و گفت: روش‌های متداولی مانند جذب با کربن فعال یا اسمز معکوس، این ترکیبات را از بین نمی‌برند، بلکه تنها آن‌ها را از فازی به فاز دیگر منتقل می‌کنند که خود چالش جدیدی ایجاد می‌کند.

دمیری نقش کادر درمان در مدیریت این بحران را حیاتی خواند و مهم‌ترین اقدامات پیشگیرانه را این‌گونه برشمرد: پیشگیری از عفونت با رعایت بهداشت دست، تمیز نگه‌داشتن زخم‌ها، واکسیناسیون به‌موقع و مدیریت بیماری‌های مزمن، اولین قدم است. قدم بعدی، تجویز منطقی و دقیق آنتی‌بیوتیک‌ها توسط پزشکان، پیروی از دستورالعمل‌های بالینی و انجام آزمایش‌های تشخیصی مناسب برای تعیین نوع، دوز و مدت دقیق مصرف دارو است.

وی در خاتمه تأکید کرد: آگاهی از الگوهای مقاومت در جامعه، اطلاع‌رسانی سریع آزمایشگاه‌ها در مورد میکروب‌های مقاوم شناسایی‌شده، آموزش روش‌های پیشگیری به بیماران و گزارش‌دهی مناسب بیماری‌های عفونی، از ارکان اصلی برنامه مدیریت آنتی‌بیوتیک در هر مرکز درمانی است که باید با حساسیت بالا اجرایی شود.

پایان خبر